Z Idą Nowakowską, tancerką, aktorką i jurorką popularnego telewizyjnego show You Can Dance – Po prostu tańcz!, która na co dzień mieszka w Los Angeles, spotkałam się podczas jej wizyty w Warszawie. Aż trudno uwierzyć, że mimo tak młodego wieku Ida ma na swoim koncie występy na najważniejszych musicalowych scenach od warszawskich teatrów muzycznych po Metropolitan Opera w Nowym Jorku i główną rolę w filmie u boku Stevena Seagala. Łatwiej zrozumieć ten sukces, poznając Idę bliżej. Kiedy spotykamy się na dziedzińcu Cafe Lorentz w jej pierwszy wolny od miesięcy dzień, mimo zmęczenia wita mnie promiennym uśmiechem. Momentalnie zjednuje moje serce i już po chwili mam wrażenie, jakbyśmy znały się od zawsze.

Z Krzysztofem Skórzyńskim, dziennikarzem Faktów spotkałam się w „Zielnik Cafe”, czyli w ogródku restauracji „Zielnik” w Parku Dreszera na warszawskim Mokotowie. Na co dzień w samym centrum wydarzeń relacjonuje najważniejsze wydarzenia polityczne i społeczne w kraju i pracuje na najwyższych obrotach, ale mimo to nie widać po nim stresu ani zmęczenia. Przeciwnie. Na spotkanie przyszedł w świetnym humorze: uśmiechnięty, pogodny, życzliwy. Z pasją opowiadał o rodzinnych planach na popołudnie, bo dni wolne od pracy takie jak ten zawsze spędza z żoną i dziećmi.

Z Rozalią Mancewicz, Miss Polonią spotkałam się w rodzinnym majątku Howieny we wsi Pomigacze na Podlasiu. Po tym jak kilka lat temu Rozalia zdobyła koronę miss świat stanął przed nią otworem. Mimo to zamiast blichtru i kariery w wielkim mieście wybrała powrót w rodzinne strony, na dziewicze Podlasie, gdzie przyroda zapiera dech w piersiach, a ludzie są bezpośredni i gościnni. Tutaj mieszka z mężem, dwiema pięknymi siostrami, bratem i rodzicami. Wspólnie prowadzą rodzinny interes: siedlisko dla zmęczonych miastem czyli majątek Howieny. Rozalia niedawno została mamą, więc to dla niej wyjątkowy czas. Kiedy siadamy na ganku z herbatą w ręku, dookoła nas szumią drzewa, za plecami cicho skrzypi wiatrak a nad nami latają bociany.

Z aktorem Maćkiem Musiałem na wywiad umówiłam się w kawiarni „Bułka przez bibułkę” w centrum Warszawy. Na spotkanie przyszedł prosto z treningu na ściance – uśmiechnięty, pozytywnie nastawiony, pełen wrażeń. Mimo, że jest jednym z najzdolniejszych aktorów młodego pokolenia i odniósł ogromny sukces, w kontakcie bezpośrednim próżno by szukać u niego oznak tak zwanego „gwiazdorzenia”. Zachowuje się w sposób przyjazny, uprzejmy i szarmancki. Urzeka mnie jego spokój, właściwy ludziom, którzy nie próbują nikogo udawać, pogoda ducha i otwartość, z jaką opowiada mi o swoim doświadczeniu Boga w wielkim mieście.

Z Kamilą i Tomkiem Schuchardt, małżeństwem aktorów młodego pokolenia spotkałam się zimą w ich nowym przytulnym mieszkaniu na Mokotowie dosłownie kilka dni po tym, jak się tam wprowadzili. Tego dnia panował przejmujący ziąb, więc delektowaliśmy się pyszną, rozgrzewającą herbatą. Czasami z prostych gestów – na przykład ze sposobu, w jaki ktoś podaje herbatę drugiej osobie, można wyczytać wiele, ot choćby – co ich ze sobą łączy. Obserwując ich, miałam nieodparte wrażenie, że patrzę na ludzi zakochanych w sobie z taką szczerością i oddaniem, że nic poza tym nie jest ważne. Wzajemne żarty, przekomarzanie i sposób w jaki na siebie patrzyli nie pozostawiał wątpliwości, że za taką bliskością musi stać coś, albo raczej Ktoś więcej.

Z Krzysztofem Antkowiakiem umówiłam się w jesienny listopadowy poranek w Poznaniu w miejscu pachnącym świeżym chlebem i kawą. Na spotkanie czekałam z pewną tremą i zaciekawieniem ponieważ jako dziecko podobnie jak pół Polski kochałam się w nim na zabój. Od czasów sukcesu piosenki „Zakazany owoc” minęło jednak ponad 20 lat i wiele w życiu Krzysztofa się wydarzyło. Przeżył wzloty i upadki, był uwielbiany przez miliony, opuszczony i pogrożony w nałogu. Ostatnio spotkał na swojej drodze Boga i o to chcę zapytać. Pierwsze co mnie uderza, kiedy wchodzi do kawiarni i wita się ze mną, to ciepło i niesamowity spokój, które od Niego biją.

Z Martą Kosakowską czyli Mariką umówiłam się w kawiarni w centrum Warszawy, w jej ulubionej okolicy. Pierwsze co rzuca mi się w oczy, to że ona inaczej wygląda. Nie chodzi nawet o to, że zamiast swoich warkoczyków ma miękkie fale, że jest ubrana na biało, że jest kobieca i piękniejsza, niż kiedykolwiek. Bardziej uderza mnie jakieś światło, które od niej bije. To jest coś w oczach. Coś, co zmienia całą twarz. Sprawia, że całe pomieszczenie wypełnia się jakimś ciepłem i spokojem. Barman robi nam niespodziankę i włącza płytę Mariki, tej dawnej Mariki, z warkoczykami. Nowa płyta, która pojawi się za kilka dni nazywa się „Marta Kosakowska” i to nie jest bez znaczenia, bo przede mną siedzi inna kobieta. Jak mówi – po prostu Marta. Tylko i aż.

Z Marcinem Gortatem spotkałam się w rodzinnej Łodzi pierwszego dnia jego wakacji, które zaczął od… treningu na sali. Do tej pory rozmawiałam z nim jedynie podczas wywiadów na żywo, które przeprowadzałam dla „Dzień dobry TVN” z „Marcin Gortat Camp”, czyli akcji dla zdolnych dzieciaków, gdzie trenując setki zdolnych, młodych sportowców jednocześnie uważnie obserwował postępy w grze, cierpliwie robił sobie fotki z politykami, odbierał kolejne nagrody, gratulacje i inne dowody uznania i z precyzją celnego rzutu cierpliwie odpowiadał na pytania dziennikarzy. Pierwszy raz mogę z nim porozmawiać w zupełnej ciszy, bez tłumów i fleszy.