Dziś piękna Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Stojąc w mrokach kościoła u Dominikanów dziś o świcie myślałam dużo o zaufaniu Maryi. Jakoś dotknął mnie ten moment, kiedy Ona po tym co usłyszała o swojej przyszłości pozostaje spokojna, pełna zaufania, pyta o męża, jak to się ma wszystko stać, ale nie buntuje się, nie walczy z wolą Boga. Takie totalne, bezgraniczne Maryjne przepełnione pokojem zaufanie.

Poranek w zupełnych ciemnościach w drodze na roraty i kościół świecący cały jak latarnia na morzu, jak nadzieja. Większa od strachu, od zwątpienia, od potoku myśli i słów. Wierna, niegasnąca, silniejsza niż wszystko. Nadzieja, że On jest i Jemu naprawdę nic się nie wymyka. Kilka imion, spraw, pytań, lęków, intencji jak ciężkie kamienie zostawionych na ołtarzu i od razu spadają z serca, bo On się tym już zajął.

Pierwsza Niedziela Adwentu, myślami wybiegam przed siebie. W sercu czuję radość i ciekawość, co tym razem przyniesie. To dla mnie czas oczekiwania z Maryją, ze świeczką i lampionami w dłoni i nadzieją w sercu w ciemnym kościele o poranku na roratach.

Joanna Jędrzejczyk, zawodniczka mieszanych sztuk walki, wielokrotna mistrzyni świata, to osoba, którą podziwiam za determinację. Mało której polskiej sportsmence udało się zrobić taką karierę na świecie. Ta niezwykle silna i charyzmatyczna kobieta kryje w sobie jednocześnie delikatność i przebojowość. Od początku spotkania w warszawskim hotelu Marriott, który jest dla Joasi jak drugi dom, kiedy tylko przebywa w Warszawie, łapię się na tym, że przyglądam się jej z zaciekawieniem, a ona, przyzwyczajona do tego spojrzenia, pyta mnie troskliwie, czy nie jestem głodna, i z uznaniem zwraca uwagę na moje sneakersy, które sama kolekcjonuje i do których ma dużą słabość.

Z Idą Nowakowską, tancerką, aktorką i jurorką popularnego telewizyjnego show You Can Dance – Po prostu tańcz!, która na co dzień mieszka w Los Angeles, spotkałam się podczas jej wizyty w Warszawie. Aż trudno uwierzyć, że mimo tak młodego wieku Ida ma na swoim koncie występy na najważniejszych musicalowych scenach od warszawskich teatrów muzycznych po Metropolitan Opera w Nowym Jorku i główną rolę w filmie u boku Stevena Seagala. Łatwiej zrozumieć ten sukces, poznając Idę bliżej. Kiedy spotykamy się na dziedzińcu Cafe Lorentz w jej pierwszy wolny od miesięcy dzień, mimo zmęczenia wita mnie promiennym uśmiechem. Momentalnie zjednuje moje serce i już po chwili mam wrażenie, jakbyśmy znały się od zawsze.

Z Krzysztofem Antkowiakiem umówiłam się w jesienny listopadowy poranek w Poznaniu w miejscu pachnącym świeżym chlebem i kawą. Na spotkanie czekałam z pewną tremą i zaciekawieniem ponieważ jako dziecko podobnie jak pół Polski kochałam się w nim na zabój. Od czasów sukcesu piosenki „Zakazany owoc” minęło jednak ponad 20 lat i wiele w życiu Krzysztofa się wydarzyło. Przeżył wzloty i upadki, był uwielbiany przez miliony, opuszczony i pogrożony w nałogu. Ostatnio spotkał na swojej drodze Boga i o to chcę zapytać. Pierwsze co mnie uderza, kiedy wchodzi do kawiarni i wita się ze mną, to ciepło i niesamowity spokój, które od Niego biją.