Kolejny już raz ta sama czerwona droga, która prowadzi przez pola do niebieskiego krzyża, miejsca objawień. Tym razem po raz pierwszy idziemy tak dużą ekipą. W końcu ośmielona przez męża, przyjaciół i prośby na blogu, odważyłam się po raz pojechać w takim gronie, z grupą ludzi, których nie znam i pokazać im Medjugorie.

To całkiem nowe doświadczenie i wyzwanie, ale uspokajają mnie słowa ojca dominikanina: do Medjugorie zaprasza Maryja, nie ty. A więc ufam, że to Ona nas poprowadzi, chociaż mam ułożony plan i program. Plan zmienia się od razu po przyjeździe. Nieoczekiwanie przychodzi zaproszenie do uczestniczenia podczas widzenia z Maryją. Czegoś takiego nigdy wcześniej nie przeżyłam, mimo że byłam w Medjugorie kilka razy.

Przychodzimy w umówione miejsce, a tam tłum, który gęstnieje z każdą minutą. Każdy chce być bliżej, wszyscy przyjechali z intencjami… Każda jest ważna. Mam świadomość, że uczestniczę w czymś absolutnie wyjątkowym. Tłum modli się na różańcu, aż w końcu widząca Maria Pavlović przerywa modlitwę. Zapada cisza. To znak. Maryja jest tu. Nagle zrywa się wiatr… Za chwilę ktoś tłumaczy Jej słowa, między innymi, że Maryja uśmiechnęła się na nasz widok i błogosławi, prosi żeby modlić się o pokój, widzi trudy i intencje. Stoję z dłońmi, na których leży kartka cała zapisana, ze wszystkimi intencjami. Po chwili wracamy do modlitwy, rozchodzimy się i wracamy znowu czerwoną drogą rozmawiając o wszystkim, co nas spotkało.

Wiem, że spotkało nas coś wyjątkowego, co na zawsze połączy nas, ale zaczynam też rozumieć, że największym cudem, który mnie spotkał są właśnie ci ludzie, którzy nagle i nieoczekiwanie stali się tak bliscy. Po powrocie tęsknię.

Dziękuję Ci Boże za ten czas pełen łaski, za Maryję i za każdego człowieka postawionego na mojej drodze.

Warto pokonać swój lęk i zaufać, wyjść ze swojej strefy komfortu, zrobić krok w mieszane. Wtedy zaczynają dziać się cuda…

Nigdy tego czasu i Was nie zapomnę. To była przygoda życia, która trwa …